تحویل سال و امید تحول

جهان سال نو جهانی را با دو امید آغاز می کند: اول ، مهار همه گیر شدن تاج با واکسیناسیون جهانی و دوم ، پایان دادن به دوران خارق العاده و غیرمعمول ترامپ.
گسترش جهانی ویروس کرونا ویروس کرونا ، تاکنون با میلیون ها قربانی در سراسر جهان ، ممکن است به همین دلیل باشد که بشریت در دستور کار بررسی رابطه خود با طبیعت در سال جدید و از سرگیری سبک دیگری از تعامل زیستی در جهان

امید دیگر پایان دوره سلطه بر ترامپ است؛ با این حال ، در چند هفته باقیمانده ، خطر یک جنگ دیگر هنوز ممکن است. دورانی که با ظهور نوع جدیدی از اقتدارگرایی ملی-پوپولیستی از افراطی ترین جناح راست ملی-مذهبی در آمریکا و غرب ، تمسخر آرمان های مدرنیته و ایدئولوژی مسلط لیبرالیسم ، از جمله ادعای حاکمیت خرد و آزادی و احترام به حقوق بشر و شهروندی. حقوق اقلیت ها در کشور و سایر ملل خارج از کشور با نقض همه معاهدات و توافق نامه های بین المللی مشخص شده است. شکست انتخاباتی این گرایش بار دیگر امید کنترل بیماری سرمایه داری متاخر از طریق دموکراسی سیاسی در قلب مردم این کشورها را زنده کرد.

در ایران ما ، اما سال نو در جهان چطور؟ نه گویی برای رادیو “ملی” کشور ، ما در دنیای دیگری زندگی می کنیم. جهانی موازی و منزوی و جهانی شاد ویژه با رویای بازیابی نوعی امپراتوری “نئو-صفوی”! و با وجود چنین ناهمگنی با زمان جهانی ، اگر در معرض تجاوز و قربانی شدن قرار بگیریم ، چگونه می توان انتظار همبستگی منطقه ای و بین المللی را داشت؟

ما هنوز در خط مقدم کنترل اپیدمی و واکسیناسیون هستیم و هنوز از بازگشت امواج متوالی و جهش های ویروس بد ترس داریم. و در حوزه سیاسی ، پس از انتخابات قانونگذاری سال گذشته ، که در آن ، با مشارکت اقلیتی از رأی دهندگان ، به پارلمان با رای بیشتر و تنها نماینده بخشی از پایگاه اجتماعی حاکم رسیدیم ، اکنون در مورد انتخاباتی صحبت می کنیم که نوید ظهور ارتش را می دهد. همان نوع بنیادگرایی پوپولیستی که قبلاً در رادیو رسمی آزمایش شده بود. هیچ برنامه ای برای راهکاری اصلاح شده و ساختاری برای برون رفت از بحران های اقتصادی – اجتماعی ، سیاسی – دیپلماتیک کودک و به ویژه پیامدهای وخیم فرهنگی این بحران های مهیب اخبار زندگی وجود ندارد.
نتیجه این است که ، در پشت صحنه ، ما از آنچه برای ما اتفاق خواهد افتاد آگاه نیستیم.!
من در اتوبوس بودم. یک پیرمرد خنده دار با مثالهای خنده دار گفت: “من نمی دانم چه چیزی ، من این گوجه فرنگی ها را چهار برابر بیشتر از قیمت قبلی خریداری کردم ، اما در کشوری که مقامات می گویند این اخبار را از طریق رسانه ها دریافت می کنند ، جای تعجب نیست!”
اما آنچه که مردم ما در اینجا و اکنون امیدوارند این است که پیشرفت آگاهی و تجربه متراکم جامعه مدنی ایران به جایی رسیده است که می تواند در سال جدید و در جهانی مطلوب تر ، بازسازی میهن را از سر بگیرد ، تمام موانع ساختاری و مشکلات موجود در مقاومت. به آرامی هم در برابر ویروس کرونا ویروس ، با تمام جهش ها و تحولات پی در پی آن ، و هم در برابر معادلات میهن پرستی ترامپیسم.
واقعی یا توهمی بودن این امید به آینده انسانی تر در سال جدید بستگی دارد ، از یک طرف به میزان خودشناسی (شناسایی و اعتماد به امکانات خود) و از سوی دیگر ، قدرت سازگاری وجود ، جهان زیستی و همزیستی با جهان ، به ویژه همسایگان. منطقه ، در برابر و با وجود همه قدرت های مسلط.