ذهن همه‌مان یک ایراد مشترک دارد

ما با برخی از مشکلات روبرو می شویم ، به دنبال افرادی هستیم که بتوانند حرکت کنند و راه بهبود و تغییر اوضاع را تغییر دادن افراد می دانیم! چرا این بدان دلیل است که ما نمی فهمیم با تغییر افراد و ترک سیستم ها و سازوکارهای ناسالم ، هیچ چیز قابل اصلاح نیست.

یک ساختار فاسد حتی بهترین افراد را فاسد می کند – یا بیش از حد آن منجر به ناکارآمدی و حذف آنها می شود – و بالعکس ، یک سیستم توانمند و سالم می تواند افراد فاسد را در چارچوب درست قرار دهد!

سالهاست که اختلاف ما این است که آیا ناطق باید بیاید یا خاتمی؟ احمدی نژاد باید بیاید یا قالیباف؟ رئیس خوب است یا روحانی؟ بعد می بینم ، ممکن نیست ، ما می گوییم بگذارید ما اصلاً تغییری ایجاد کنیم و نیروهای جدید و جدیدی بیاوریم ، بین این گروه خوش بین منتظر توهم و ریا ، مثلاً رضا پهلوی بیاید!

در حالی که مشکل اساساً حرکت مردم نیست ، اما مشکل ریشه ها و مبانی غلط در رفتار و رویکرد ماست که از زمان کاجار و قبل بوده و به کناری و بعد رسیده است!

از تنبلی و انکار گرفته تا چاپلوسی و چاپلوسی ، از دروغ و ریا و چشم پوشی از آینده ، از نادانی و خود ارادی تا حرص و سود!

بنابراین ، اگر تاجی باشد ، صاحب تاج را می بوسیم و اگر عمامه بیاید ، صاحب عمامه را چاپلوس می کنیم و سپس او را مقصر می دانیم تا اینکه اتفاق بدی رخ دهد ؛ این یک دزد است و این یک خیانتکار است و ما در حال رشد بازار افشاگری ها و تهمت ها هستیم!

وقتی ساختار و محیط کار و شرایط اداری و روابط روابط قدرت و نوع تعاملات اجتماعی ما دزد و خائن باشد ، حتی بهترین افرادی که می آیند به فساد و دزدی آلوده هستند ، مگر در همه این سال ها نمونه های متعدد و اثبات های مختلف را دیده اند. آیا ما هستیم

برعکس ، در بسیاری از کشورهای جهان ، که نیمی از ما دینداری نمی کنیم و ادعا نمی کنیم که با راز و بهشت ​​در ارتباط هستند ، مکانیسم ها و روندهای فعلی آنها سالم تر و فساد آنها کمتر است ، چرا؟ زیرا سازه ها و قاب ها صوتی و صحیح طراحی شده اند و محیط و زمینه های موجود جای خود را به خطا نمی دهد!

اگر کسی بخواهد اشتباه کند ، از یک سو ، تربیت خانوادگی و اخلاق عمومی منجر به فساد نمی شود (به دلیل ریشه هایی مانند زشتی زیاد ، دروغگویی و پرهیز از ریا ، تظاهر و شفافیت) و از سوی دیگر ، نظارت بر رسانه و قانون فساد ، سرقت و خیانت را مجاز نمی داند.

امروز در ایران با واقعیت های تلخ بی نظمی و هرج و مرج در موضوعات مختلف روبرو هستیم و برخلاف تصور رایج ما ، راه حل این مشکلات بیشتر در تغییرات بنیادی جامعه و نوع آموزش پیش دبستانی است تا تغییر قدرت!

ما باید برخی اشتباهات اساسی را در نوع تفکر و درک عمومی اصلاح کنیم.

تا زمانی که دانش و نظر احترام نگذارد ، تا زمانی که جایگاه پسر وزیر و پسر کارگر تفاوتی نداشته باشد ، تا زمانی که برنامه ای برای آینده نداشته باشیم ، به شرطی که تقسیم مسئولیت ها براساس آن نباشد. شایستگی ، و … بگذارید آن را به مورد قبلی برسانیم ، این وضعیت ماست!