با شخصیت جنجالی نوروز ایرانی بیشتر آشنا شوید

حاجی فیروز به خاطر لباس های قرمز و صورت سیاه شهرت دارد. نام او با فرهنگ ایرانی گره خورده است و هر زمان که به سال نو نزدیک می شود ، این یک موضوع رسانه ای می شود. از انتقاد از چهره جوان او ، که بیشتر یک گدا است تا یک سو mis تفاهم نژادی از چهره سیاه او ؛ با این حال همه او را پیام رسان نوروزی می شناسند.

عمو نوروز و هاخی فیروز دو مبلغ نوروزی هستند که از دوران باستان به شهرها و روستاها می رفتند و قول نوروز را می دادند ، شعرهای شاد می خواندند و حتی نمایش های خیابانی و میدانی را اجرا می کردند.

به گفته جواد انصافی در کتاب خود “نوید بهار” ، عمو نوروز یک لباس گلدار و شاد به پایین و یک ردای بلند بر تن داشت ، یک دور شال به کمر خود بست و یک کلاه نسبتا بلند داشت. “پیروز همچنین شلوار قرمز تا زانو و پیراهن می پوشید و گاهی اوقات یک شیپور بلند یا مخروط یا منگوله می پوشید و کلمات را برعکس می گفت و صورتش را سیاه می کرد.”

نظرات مختلفی در مورد منشا هاخی فیروز وجود دارد. با این حال ، تصویر حاجی فیروزی در یک دوراهی قفل شده است و کسانی که با مذهب ایرانی ارتباط دارند جایی در رسانه ملی یا برنامه های فرهنگی و هنری شهرداری ندارند. به حدی که محمدرضا جوادی یگانه ، معاون اجتماعی و فرهنگی شهردار تهران ، اخیراً در توییتر خود نوشت: “حاجی فیروز نیز ریشه های افسانه ای دارد ، اما سو mis تفاهم نژادی چهره سیاه وی را نمی توان انکار کرد” “ضمن دعوت از مردم از علوم و هنر برای تحقیق و گفتگو برای روشن کردن ابعاد موضوع ، شهرداری تهران از این پس تا آن زمان از برنامه های سیاه فیروز در برنامه های خود استفاده نخواهد کرد. “

توییت این مقام مسئول واکنش های زیادی را به همراه داشته و این واکنش ها همچنان ادامه دارد. به گفته محمد بقایی ماکان ، نویسنده و استاد ادبیات فارسی ، “مضمون آیین های پیش از نوروز ، که یکی از آن ها حاجی فیروز است ، مربوط به فرهنگ عامه یا ادبیات فولکلور است و نباید به آن توجه کرد.”

حتی اشعاری که حاجی فیروز می خواند می تواند ابهامی ایجاد کند: “پروردگار من ، سلام و درود بر تو / پروردگارا ، سرت را بلند کن / پروردگار من ، به من نگاه کن / پروردگارا ، با ما خوب باش” ، این آیات برخی شعرهایی که هاخی فیروز در شهرهای مختلف می خواند و آن را با حرکات نمایشی همراه می کند. البته حاجی فیروز در برخی دیگر از شهرهای ایران نیز از این آیات استفاده می کند: “سلام آقا / ارباب ، سرت را بلند کن / آقا ، چشم باز کن / نوروز آمد ، صورتت را باز کن”.

اما چرا هاخی فیروز هر سطر را با دو کلمه “ارباب” و “آقا” شروع می کند؟ بقایی ماکان به ایواره گفت: “بیشتر مردم نسبت به ادبیات عامه پسند نگاه سطحی دارند و عمق آن را نادیده می گیرند.” یکی از این موارد اشعار مربوط به حاجی فیروزی است که تقریباً در همه شهرهای ایران قبل از نوروز در کوی و برزن توسط افرادی که لباس قرمز می پوشند و صورت خود را تیره می خوانند ، خوانده می شود. ریشه این اشعار به تاریخ باستان برمی گردد؛ هنگامی که ایرانیان بر قسمت وسیعی از جهان حکومت می کردند ، مساحت ایران حدود 12 میلیون کیلومتر مربع بود و از پشت دیوار چین تا آفریقا ، روسیه کنونی و دریای اژه تا مرزهای اروپا امتداد داشت. البته آفریقا نیز بخشی از این سرزمین پهناور بود و حاکمان آن زمان برخلاف یونانیان و قبایل دیگر که زمین به دست آوردند و مردم را به بردگی کشیدند ، ایرانیان مردم سرزمین های اشغالی را به عنوان خدمتکار به کار گرفتند و آنها را در این کشور قرار ندادند. در گذشته ، کارمندان عمدتاً عرب یا آفریقایی و سیاه پوست بودند و در خانه های اشراف ، اشراف و درباریان خدمت می کردند و برای برازندگی بیشتر قرمز می پوشیدند. آنها به تدریج در حال یادگیری زبان فارسی بودند و نمی توانستند از واژه های فارسی به درستی استفاده کنند ، بنابراین میهمانان را می خنداندند و هنگام صحبت ذهن خود را گسترش دادند به تدریج ، برخی از آنها مشهور می شوند ، آنها تصمیم می گیرند که جنبه عمومی به شیرینی و ظرافت کار خود بدهند و از ضیافت دربار فراتر رفته و وارد حوزه های عمومی و مجامع مردم شوند ، بنابراین به تدریج مورد توجه جامعه و توده مردم قرار می گیرند. بیشتر این افراد از کشورهای عربی بودند و به آنها زائر می گفتند. “حج در اینجا به معنای کسی نیست که مناسک حج را انجام می دهد ، بلکه به معنای عربی است.”

ایرانی ها قبل از ورود اعراب جشن های زیادی داشتند. این استاد ادبیات فارسی نیز به همین موضوع اشاره می کند: “ماهانه جشنواره های ایرانی زیادی برگزار می شد و حاجی فیروز نیز در این جشنواره ها شرکت می کرد و چون آنها نمی توانستند واژه های فارسی را به درستی تلفظ کنند ، مردم را به تدریج ساختند ، این یک سنت شد و افرادی که این کار را انجام دادند وقتی مورد توجه مردم قرار گرفت ، این کار را به یک حرفه تبدیل کردند. پس از ورود اعراب به ایران ، برخی از مراسم به تدریج از بین می روند و فقط نوروز باقی می ماند و افرادی که این کار را انجام داده اند ، برای حفظ ظاهر گذشته باستان ، صورتهای خود را مانند آفریقایی ها یا عرب ها سیاه کنید و سعی کنید کلمات را اصلاح کنید. سخنان خشن و مضحکی را به زبان نیاورید یا بگویید ، زیرا “Lord” “Abrab” و “Hello” تلفظ می شود “Samble” ، هر کدام از آنها یک مسئله ریشه شناسی است. استفاده مکرر از عنوان ارباب در اشعار حاجی فیروز نیز به این دلیل است که مردم این اشعار را برای استاد خود می خوانند و این مسئله ریشه در آن دارد عمیق و اقتدار ایرانیانی را نشان می دهد که هنگام حمله به سرزمین دیگری از مردم آنجا به عنوان اسیر یا برده استفاده می کردند. “آنها نکردند.”

وی اظهار داشت: “نباید به فرهنگ عامیانه سطحی نگاه كرد زیرا بسیاری از جزئیاتی كه در فرهنگ رسمی یافت نمی شود در فرهنگ عامه یافت می شود. به عنوان مثال ، توده مردم ساكن در نزدیكی دشت ارژن معتقدند كه امام علی (ع) و رستمی درگیر شدند این زمینه و امام علی چنان رستم را به زمین کوبید که از بدن آه کشید. این برای محققانی که می خواهند به آن منطقی نگاه کنند ، مسخره و قابل قبول نیست ، اما از نظر روانشناسی می توان نتیجه گرفت که کسانی که این حکایت به این معنی بود که قدرت ایمان همیشه بر قدرت بدنی غلبه دارد ؛ اما این ممکن است برای عموم مردم سطحی به نظر برسد. بسیاری از افسانه ها ، مثل ها ، اسطوره ها و حکایت ها ریشه ای عمیق دارند و نباید به آنها سخت توجه کرد. هاخی فیروز یکی از آنهاست ، اما متأسفانه در دهه های اخیر در فرهنگ ملی بایگانی شده و کوچکترین اثری از آن است ؛ بنابراین ، نسل امروز از این موضوع آگاهی ندارد ، از آنجا که این موارد برای آنها تجزیه و تحلیل نمی شود ، حتی می بینیم که آیینی مانند چهارشنبه تحریف شده است. “مدیریت کلان فرهنگی باید در رویکرد خود در این زمینه تجدید نظر کند.”

به گفته بقایی ماکان ، هاخی فیروزت ها معمولاً در اواسط ماه مارس پیدا می شدند ، اگرچه این روزها همه چیز تغییر کرده است. از همه جشن هایی مانند “آتش افروز” ، “کوسه برنشین” و “میر نوروزی” که قبل از نوروز برگزار می شد ، فقط حاجی فیروز تا سیزدهم نوروز ادامه داشت تا در کنار مردم حاضر شود. که در سیزدهمین روز نوروز در مزارع و صحرا گسترش می یافتند. و حال و هوای خاصی به مردم می بخشیدند.

انتهای پیام