ایران 1400؛ از منازعه تا موازنه

ایران ماه های آخر سال 1999 و روزهای سال جدید را سپری کرده است ، با تغییر افکار عمومی با تغییر دولت در ایالات متحده و با شعارهای نامزد دموکرات در مبارزات انتخاباتی ، همه تصور می کردند که اوضاع در ایران و ایالات متحده با دوران ترامپ تغییر کردند. اصول را می سازد.

اگرچه این تغییرات با اعلام چارچوب سیاست خارجی دولت بایدن تا حدودی مبهم بود ، اما به نظر می رسد هنوز چند ماه پس از دولت جدید واشنگتن نتوانسته است سیاست مشخصی را درباره موضوعات مهم جهانی اعلام و اجرا کند.

در چنین شرایطی ، شطرنج سیاسی در سیستم بین الملل ، كه مبتنی بر اقدامات كشورهای مختلف ، به ویژه قدرت های بزرگ است ، می تواند تأثیر بسزایی در سرنوشت بسیاری از حوادث و وقایع داشته باشد.

در همان زمان ، دولت جدید ایالات متحده با اعلام چهار اولویت سیاست خارجی خود: چین-روسیه-اروپا و خاورمیانه ، روند تحولات سیاسی و کارهای میدانی خود را تا حد زیادی تعیین کرده است و به همین دلایل در چنین شرایطی بازیگران دیگر ، از جمله بازیگران منطقه ای ، به راحتی می توانند پیش بینی کنند. حرکت آنها را بهتر فراهم کنید.

فراتر از بازی های اخیر آمریکا و اروپا در برجام و ادامه بازی انتظار و دیدن ، ایران در تلاش است اعضای حاضر در برجام را به پذیرش تعهدات و پیگیری توافق هسته ای وادار کند ، حتی با امضای یک سند راهبردی با چین که سعی در توازن قدرت در تحولات جهانی.

با توجه به اینکه حوزه روابط ما با غرب آشفته بوده است و شرایط سالهای اخیر بر عدم قطعیت ها و مشکلات افزوده است و اکنون مشخص شده است که این روابط اساساً بر اساس متغیرهای قدرت محور استوار است ، به نظر می رسد ساختمان جدید همکاری با چین ممکن است یک تغییر اساسی در هرم قدرت سیاسی و اقتصادی کشور ایجاد کند ، ما را به شرایط جدیدی از سیستم بین المللی برساند تا ایران از ضربه ها و فشارهای بی ثبات غرب در امان باشد و بنابراین سند رهبری چنین وعده ای را دراختیار دارد ، هرچند چنین بدخواهانه ای. آنها نمی خواهند مخالفان در مورد این سند راهبردی بنویسند و تمرینات مخالفت را مثل همیشه بنویسند.