آزارها و لذت‌های شرم‌آور – ایواره

اگرچه وی اظهار داشت كه این نوع خوشبختی در انسان احساس طبیعی است ، اما معتقد است كه امروز خوشبختی از رنج دیگران سرایت كرده است و بنابراین به مطالعات بنیادی تری نیاز دارد. اسمیت به نازی های زمان هیتلر اشاره می کند ، اینکه چگونه آنها از رنجی که به یهودیان تحمیل کردند و تحقیر تحقیرآمیز آنها خوشحال شدند.

دنیای انگلیسی زبان از همان کلمه اصلی آلمانی برای خوشبختی استفاده می کند. این اصطلاح به وضعیتی گفته می شود که در آن مردم از شکست ، درماندگی ، تخریب ، سقوط ، درد و عذاب دیگران خوشحال می شوند. در سال 1886 ، ادواردو زاماکوی ، نقاش اسپانیایی ، اثر مشهور “بازگشت به بیتولا” را کشید که در آن کشیشی الاغی را در دستان خود نگه داشته و با درماندگی و عصبانیت سعی می کند بدون حرکت حرکت کند. او می جنگد اما الاغ قدمی بر نمی دارد. آنچه در این نقاشی نظر هر ناظری را به خود جلب می کند چهره های خندان و شاد کشیش های دیگر است که با دست به آن اشاره می کنند و بلند می خندند. این نقاشی یکی از خوشحالترین نمونه ها به حساب می آید. در شادونفریده ، مردم را می بینیم که با دیدن اشک های از دست دادن اشک شادی می ریزند.

تعبیری وجود دارد که گاهی شاد بودن می تواند روحیه ما را بهبود بخشد و قلب ما را آرام و ذهن ما را آرام کند. در همان جنگ جهانی دوم ، افراد زیادی از هر قومیت ، مذهب و نژاد وجود داشتند که برای شلیک به هیتلر در مغز او اشک شادی ریختند. در فیلم ها ، اغلب شاهد لذت مخاطب پس از مجازات یا مرگ شخصیت منفور داستان هستیم. روانشناسانی مانند اسمیت همچنین تفسیر می کنند که خوشبختی ناشی از رنج دیگران در شرایط می تواند اعتماد به نفس و خوش بینی نسبت به جهان را افزایش دهد ، به خصوص اگر “تازه واردان” ما حسادت های بدخواهانه ما یا افرادی با قدرت ، ثروت و شهرت باشند. کوهنوردی و تسخیر

بدیهی است که خوشبختی جنبه ها و عقاید بسیاری دارد که پرداختن به آنها در این مقاله کوتاه امکان پذیر نیست. خوشبختی ناشی از رنج ، درد ، آسیب یا سقوط دیگران مسئله ساده ای نیست و بسته به قهرمان متفاوت تفسیر می شود. با این حال ، من همچنین می خواهم تصدیق کنم که او خوشبخت تر شده است ، به خصوص با رشد و گسترش شبکه های اجتماعی مجازی. متأسفانه ، در رسانه های جمعی ، به ویژه در تلویزیون ، معمولاً نمایش کلیپ هایی از کلیپ ها که شامل “ماجراجویان کامل” نیستند ، معمول بوده است ، اما افراد عادی در طول زندگی روزمره خود و در شرایط بسیار متنوع ، کودکان یا افراد مسن را دوست دارند در و دیوار بزنید تا مخاطب بخندد. در این تصاویر که معمولاً با یک آهنگ کمیک همراه است ، مجروحان به ویژه کودکان هنگام تلاش برای دیدن بیننده از دیدن آنها اشک درد می ریزند!

اما این روزها ، برخی از کاربران شبکه های اجتماعی یک گام فراتر رفته اند ، که من آن را “قلدری شرم آور” می خوانم. آنها از پخش کلیپ های معمولی راضی نیستند و خودشان شروع به تولید محتوا کرده اند تا فالوور (پسند) و لایک بیشتری جذب کنند. این به معنی کلیپ هایی است که با عناوینی مانند شوخی در شهر ، جوک های خرابکارانه یا با نام دوربین مخفی ساخته شده و در برخی موارد “چالش” نامیده می شود. این مثالها را در نظر بگیرید: یک نوجوان فندکی را نزدیک پاهای پدر خوابیده خود روشن می کند و با دیدن پدرش در وحشت و درماندگی می خندد. کسی با دیدن خنده های درمانده او ، ناخواسته موهای بلند همسرش را کوتاه می کند و سپس با جیغ های او می خندد ، کسی مارمولک را روی شانه های دیگری می گذارد و سپس با وحشت می خندد ، کسی ناگهان ضبط صوت را به گوش می زند. شخص دیگری که خواب است با دیدن وحشت خود روشن می شود و سپس می خندد ، شخصی چراغ آسانسور را خاموش می کند و سپس ماسک ترسناکی را روی صورت او می گذارد و از ترساندن او لذت می برد.

فراموش نکنیم که طرف دیگر این تصاویر مخاطبانی است که آنها دوست دارند. در طرف دیگر این نوع “آزار و شکنجه شرم آور” “لذت های شرم آور” نهفته است. مخاطبانی که اضطراب مردم را در تصاویر می بینند ، با سو ab استفاده کننده همراه می شوند. بدیهی است که اگر مراقب نباشیم ، لذت آزار دیگران می تواند فرهنگی و عادی شود.

1 schadenfreude

* عضو گروه جامعه شناسی ، دانشگاه گیلان